Küçük Bir Şehri Nasıl Unuttular?

Fark etmişsinizdir; artık teknik ve taktik ağırlıklı yazılar yazmıyorum.

Daha doğrusu yazamıyorum.

Tabi ki bir açıklaması var.

Eskiden belirli bir kalıbın içinde basketbol oynuyorduk.

O kalıpların dışına kolay kolay çıkamazdık.

Yenerdik, yenilirdik ama takımımızın sahada nasıl oynayacağını bilirdik.

Bize farklı gelen tek şey; rakibin sahada ne yaptığıydı.

Ben de bunları yazardım

Sahada herkes kendisine verilen sınırlı yetkinin içerisindeydi.

Gözler hep kenardaydı, bizim ”guardımız” hep kenardaydı.

Her hafta aynı şeyleri yazıyordum.

Her hafta aynı şeyleri okuyordunuz.

Sonra biz yenilmeye başladık.

Ben yazmamaya başladım.

Sonra eleştirmeye başladık.

”Her şey bitti” dedik.

”Nereye gidiyorsun?” dedik.

Gitmedi.

Kader , ”bu şehirde basketbol bitmesin” dedi.

Sevindik.

Artık her şey yeni başlıyordu bizler için.

Hücum anlayışımız değişti önce.

Alışkın olmadığımız bir oyun oynanmaya başlandı.

Tekrar başladım yazmaya.

Gene yazacak bir şey bulamadım zamanla.

Çünkü her maçın havası başkaydı.

Ama oynanan oyun o kadar çok boyutluydu ki.

Ne zaman ne yapacağı belli olmayan bir takımı sevdik.

Basketbolu daha da sevdik.

Oyuncuları sevdik.

Koçu sevdik.

Yolları sevdik.

Yenildik.

Kazanmamız gerekenleri kazandık.

Takdir edildik.

Hiç yalnız bırakmadık.

Son saniyede kalktık ayağa.

Sarıldık sımsıkı.

Yolu daha yarılamadık.

Hedefler büyüdü.

Biz büyüttük.

Yanılttık.

Yanıldılar.

Ağızlarına almaz oldular,

Yazmaz oldular,

Takım olduğumuzu unuttular,

Bu işi ne kadar sevdiğimizi unuttular,